نماز، ذكر الله

عارف ربانى ، عبدالرزاق قاسانى در تایلاتش گفته است : امام صادق علیه السلام در نماز بود كه ناگهان بى هوش بر زمین افتاد. علت آن را از حضرت پرسیدند.
فرمود: پیوسته آیه را تكرار مى كردم تا این كه از گوینده اش ، آن را شنیدم . سپس ‍ مى گوید: فاضل میبدى در شرح دیوان ، از شیخ سهروردى نقل كرده است : زبان امام علیه السلام در این وقت مانند درخت موسى شده بود كه گفت : انى انا الله . این حكایت در الاحیاء فى تلاوة القرآن موجود است (1)

پی نوشتها:

1- رساله لقاءالله ، ص 77.

منبع: كتاب داستانهاى عارفانه در آثار (علامه حسن زاده آملى)

اصبغ بن نباته مى گوید: امیرالمؤ منین على (علیه السلام) در سجودش به خداوند بارى تعالى عرض مى كرد:

انا جیك یا سیدى كما یناجى العبد الذلیل مولاه و اطلب الیك طلب من یعلم انك تعطى و لا ینقص مما عندك شى و استغفرك استغفار من یعلم انه لا یغفر الذنوب الا انت و اتوكل علیك ، توكل من یعلم انك على كل شى قدیر؛ یعنى : اى آقایم با تو راز و نیاز مى كنم ، بنده اى ذلیل با مولاى خود راز خود خود مى گوید، و از تو مى خواهد مثل كسى كه مى داند تو عطا مى كنى و از آنچه نزد تو است كم نیاید، و از تو آمرزش ‍ مى جویم ، مانند كسى جز تو گناه را نیامرزد و به تو توكل دارم مانند كسى كه مى داند تو بر همه چیز توانایى  (1)

پی نوشتها:

1- امالى شیخ صدوق 255

منبع: كتاب 1001 داستان از زندگانى امام على (علیه السلام (

هر وقت هنگام نماز مى رسید امیرالمؤمنین علیه السلام حال اضطراب و تزلزل پیدا مى كرد عرض مى كردند شما را چه مى شود كه اینقدر ناراحتید مى فرمود وقت امانتى كه خداوند بر آسمان و زمین عرضه داشت و آنها امتناع از حمل آن ورزیدند رسید. در جنگ صفین تیرى بر ران مقدسش ‍ وارد شد هر چه كردند در موقع عادى خارج نمایند نتوانستند از شدت درد و ناراحتى آن جناب .

خدمت امام حسن علیه السلام جریان را عرض كردند فرمود صبر كنید تا پدرم به نماز بایستد زیرا در آن حال چنان از خود بى خود مى شود كه به هیچ چیز متوجه نمى گردد. به دستور حضرت مجتبى در آن حال تیر را خارج كردند. بعد از نماز على علیه السلام متوجه شد خون از پاى مقدسش ‍ جاریست . پرسید چه شد. عرض كردند تیر را در حال نماز از پاى شما بیرون كشیدیم (1)

پی نوشتها:

1- انوار نعمانیه ص 342

منبع: كتاب داستانها و پندها جلد 4

صالح مى گوید: جده ام نقل كرد و گفت : هنگام عبور، حضرت على علیه السلام را دیدم ، بار خرما به دوش گرفته بود و منزل مى برد، جلو رفتم و سلام كردم ، جواب سلام مرا داد، عرض كردم : بار خرما را به من بده ، من به مقصد برسانم .(با توجه به اینكه زمان خلافت آن حضرت بود) در پاسخ فرمود:
ابوالعیال احق بحمله :
سرپرست خانواده و فرزندان ، سزاوارتر به حمل آن است .
سپس به من (اصطلاح تعارف كرد) فرمود: از این خرماها بخور.

عرض كردم : خیلى ممنون ، میل ندارم .
آن حضرت به منزل خود رفت ، و روز جمعه بود ، منتظر بودیم براى امامت نماز جمعه (به مسجد) بیاید.
هنگامى كه آن حضرت به مسجد آمد، دیدم همان روپوشى كه خرما را در میان آن ریخته بود و به منزل مى برد، مانند عبا، آن را به تن كرده با همان لباس ساده كه مقدارى پوست خرما به آن چسبیده بود و دیده مى شد، نماز جمعه را خواند (1)

پی نوشتها:

1- الغارات جلد 1 ص 89

منبع: كتاب داستانها و حكایتهای مسجد